Opis

Aleksandra Płocka namawia swego brata, Władysława Jagiełłę wziąć za żonę tę kobietę, którą wybrał sam sobie - Elżbietę, wdowę po kasztelanie Granowskim. Król bierze Elżbietę za żonę i podejmuje walkę o swą miłość i o swą żonę z radą królewską, z soborem, odbywającym się właśnie w Konstancji, z królem węgierskim i jednocześnie cesarzem rzymskim - Zygmuntem Luksemburczykiem. Jedynie Lwów wita nową monarchinię z entuzjazmem. Jej konsekwentna postawa w sprawie pokojowego regulowania sporów z zakonem krzyżackim, jej przywiązanie do króla, a wreszcie fakt, że jest Polką i umacnia tym unię polsko-litewską stopniowo przekonuje do jej osoby Polaków. Usiłowania króla do przemiany państwa w słowiańskie cesarstwo, obejmujące oprócz Polski Litwę, Czechy i królestwo węgierskie nie przynoszą pozytywnych rezultatów. Tymczasem choroba królowej rozwija się coraz bardziej i wreszcie Elżbieta umiera, zostaje jednak w pamięci króla w szczególny sposób ...

O autorze

Władysław Jagiełło żenił się cztery razy. Trzy ze swych żon oskarżał o niewierność, jednej jedynie, tej trzeciej – nie. Żadnej nie brał ze sobą w liczne objazdowe podróże, jedną, tę trzecią – tak. Przy każdym z ożenków można łatwo dopatrzyć się wiodących motywów: żeni się dla uzyskania korony (Jadwiga), dla utrzymania się na tronie (Anna), dla potomstwa (Zofia). Raz tylko motywów wszelkich brak: gdy staje na ślubnym kobiercu po raz trzeci – z Elżbietą Granowską.
Nasza literatura pomija tę królową konsekwentnie milczeniem. Jedynie Zygmunt Krasiński poświęcił jej swój uroczy tryptyk: Sen Elżbiety Pileckiej, naukową rozprawę napisał Klemens Kantecki - Elżbieta, trzecia żona Jagiełły. To w zasadzie wszystko...

Przedstawiona tutaj trylogia jest hołdem wobec tej, którą może nieświadomie, ale zdaniem autora nie mniej okrutnie skazano na to, by o niej na wieki zapomnieć.