Opis

Jakże wiele w poezji Anny Zajączkowskiej afirmacji życia rozświetlonej fragmentami codziennych zauroczeń. Stąd owa czysta melodia zaczerpnięta z tradycji obdarowywania wierszem jak chlebem. Ten akt twórczy przywołuje w mojej pamięci poetów samorodnych, którzy śpiewem witali wschody słońca, żegnali z nadzieją na powtórne o świcie narodziny, którzy potrafili dziękować Stwórcy za kromkę chleba. Ich utrudzenie łagodziło piękno otaczającego świata, a każda drobina zauroczeń, wyzwalała ogromne pokłady dziękczynienia. Poezja wyrastająca z zadziwienia i dziękczynienia stawała się przekazem autentycznym a twórca obdarowany „łaską wyśpiewywania swojego losu”, w otoczeni ziemi najbliższej sercu, otoczony nimbem obłaskawiania ziemi. Poezja Anny Zajączkowskiej jakby zaprzecza współczesnym tendencjom w przekazie poetyckim, za co Autorce chciałbym najserdeczniej podziękować. Jan Leończuk

O autorze

Anna Zajączkowska- zawód wyuczony pielęgniarka, zawód wykonywany rolniczka, matka czworga dzieci, pracująca wraz z mężem w gospodarstwie rolnym w Olszewie, gm. Boćki. Wiersze pisała już od dzieciństwa, ale od kilku lat zajmuje się poezją bardzo poważnie. Ma w swoim dorobku kilkaset wierszy. Są wśród nich poważne, religijne, wiersze opisujące przyrodę, sztukę, ale są też żarty poetyckie i utwory o życiu, o ludziach. I jak to bywa z dobrą poezją, kiedy się uważnie wsłucha w słowa nakreślone przez panią Anię, to okazuje się, że najwięcej jest „między wierszami”. Teresa Modzelewska