Opis

Rozejrzyj się. Olimpiada trwa. Musisz zdecydować czy weźmiesz udział, czy tylko kibicujesz? Może pognasz ulicami miasta w szaleńczym maratonie, ścigany przez futrzaka o mentalności Świętej Inkwizycji? Lubisz strzelać do faszystów? Świetnie, mamy dla Ciebie odpowiednią dyscyplinę. A może wypad na Kapitol z wizytą w baraku, pardon, u Baracka? Jeśli masz dzieci, nie czytaj tekstu „Junior i ośmiu gniewnych”. Lepiej żyć w nieświadomości. A jak nie masz, to od niego zacznij, koniecznie. UWAGA! Osobom pozbawionym dystansu do świata i do siebie po lekturze „Olimpiady szaleńców” może się pogorszyć. Pisząc te opowiadania, autor znajdował się w amoku bezkarnej szczerości, a to znaczy, że nie zawracał sobie głowy tabu i podobnymi bzdurami. Pamiętajcie, ostrzegaliśmy. A wszystkim radosnym wariatom życzymy dobrej zabawy.

O autorze

Gdyby ktoś mnie zapytał, czy jestem psychicznie chory, odpowiedziałbym: „Oby! Mam nadzieję, że tak. Przecież od normalności można tylko zgłupieć bądź oszaleć”. Od jak dawna piszę? To nie ma znaczenia. Ja po prostu żyję i myślę a to, co przelewam na ekran komputera przypomina pamiętnik, spowiedź, rozmowę z samym sobą. O, wiem! To bliższe masturbacji intelektualnej niż pisarstwu.

Świat jest masakrycznie złożony i próba poznania go, ot tak, wprost - rozumem nieupitym w sztok - jest zabawą w rosyjską ruletkę, przy pomocy Kałasznikowa. Najlepszym narkotykiem są słowa. Uzależniają równie mocno, ale pozwalają przetrwać nawet najtrudniejsze chwile. Chciałbym, by ludzie bawili się, czytając moje teksty, równie świetnie jak ja. To byłaby taka śmiecho-telepatia. Wariaci wszystkich krajów! Śmiejcie się! To jest moje przesłanie dla ludzkości, a może i kosmosu. Powaga zabija. Zawsze.